Onze tool waarmee u uw toestemming voor ons gebruik van cookies kunt beheren, is tijdelijk offline. Daardoor kunnen sommige functies waarvoor uw toestemming voor het gebruik van cookies nodig is, mogelijk ontbreken.
HERITAGE.
DE MINI’S VAN ENZO FERRARI.
Waarom zou de man die de meest snelle en felbegeerde auto’s ooit heeft gemaakt, zelf een klein Brits autootje rijden? We reizen naar Italië om een antwoord te krijgen op die vraag.
We gaan terug naar de jaren 60. Je zit op een terras in het heuvellandschap van Maranello, Italië. Je vraagt je af hoe oud het huis is waar je verblijft. Minstens een paar honderd jaar oud moet het wel zijn. Want zo is dat hier in de provincie Modena. De stralen van de ondergaande zon schijnen in je ogen en kleuren de lucht oranje, geel en rood. Je moet je ogen half dichtknijpen om je prosecco erbij te pakken, maar het kan je niet schelen; je geniet van het leven. En terwijl je het glas heft om te proosten op je vrienden, hoor je plotseling een motor ronken. Een auto sjeest langs het terras en hult iedereen in een wolk van stof. Als dat weer is neergedaald, haal je je hand waarmee je snel je glas had afgedekt weg en vraag je de eigenaar van het pand wie of wat dat was.
Wij zijn erbij als Lakwena voor het eerst de volgens haar ontwerp gespoten Mini te zien krijgt. Ze is gekleed in een zwart trainingspak, draagt gouden oorringen en een halsketting met een kruis en Afrikaanse hangers. Ze spreekt bedachtzaam en je voelt haar warme persoonlijkheid en intelligentie. En boven alles straalt ze plezier uit.
“Oh, dat was Enzo Ferrari, in zijn Mini.”
Je kijkt nog eens om, en misschien wel nóg een keer, naar de opstuivende wolk die richting de horizon raast.
Klinkt als een verzonnen verhaal, toch? En dat is het ook bijna. Maar er is één detail uit het verhaal dat wel klopt: Enzo Ferrari had een Mini. Of eigenlijk twee, mogelijk zelfs drie. Maar laten we beginnen bij het begin.
De meeste mensen gaan ervan uit dat Enzo Ferrari, oprichter van een van de meest legendarische automerken uit de geschiedenis, alleen snelle, luxe auto’s reed, zoals die van het naar hem vernoemde merk. Maar dat is een schril contrast met de werkelijkheid. De grote passie van Enzo Ferrari was zijn raceteam, want zelf was hij in zijn jongere jaren ook autocoureur geweest. Voor op de openbare weg zocht hij echter auto’s met andere eigenschappen. Hij bezat bijvoorbeeld meerdere Peugeots en heeft ook een Fiat 128 gereden.
Voor Mini had hij echt een zwak. Hij bewonderde de vele innovatieve kwaliteiten van het kleine Britse autootje. Het is aannemelijk dat hij als technisch genie veel aantrekkelijk vond aan de klassieke Mini. Misschien was het de ruimtebesparende, dwarsgeplaatste motor, of de volledig onafhankelijke wielophanging. Waarschijnlijk ook het feit dat zelfs een vrij lange man als hijzelf (zo’n 1,87 m) toch makkelijk achter het stuur paste. En hij schijnt fan geweest te zijn van de voorwielaandrijving, vooral onder winterse omstandigheden.
Toen er een sportievere versie van deze geliefde auto verscheen, de Cooper, was het aftellen tot Enzo Ferrari er een zou kopen. Hoeveel Mini’s hij precies bezat, is niet bekend. John Cooper heeft ooit in een interview gezegd dat “Enzo Ferrari op verschillende momenten drie verschillende Cooper S’s bezat waarmee hij door de heuvels scheurde als hij zich verveelde”. Hoewel we die uitspraak van een icoon niet in twijfel willen trekken, lijkt het erop dat de legendarische ondernemer op zijn minst twee Mini’s in zijn bezit gehad heeft.
MINI Recharged is een project waarin klassieke Mini’s worden voorzien van elektrische aandrijving – een technische ingreep die desgewenst ook weer ongedaan kan worden gemaakt. Duurzame ‘upcycling’ noemen we dat.
Wij zijn erbij als Lakwena voor het eerst de volgens haar ontwerp gespoten Mini te zien krijgt. Ze is gekleed in een zwart trainingspak, draagt gouden oorringen en een halsketting met een kruis en Afrikaanse hangers. Ze spreekt bedachtzaam en je voelt haar warme persoonlijkheid en intelligentie. En boven alles straalt ze plezier uit.
Eén daarvan was een Cooper 1100 S, die hij later aan zijn zoon Piero zou schenken toen hij een speciale Mini Cooper 1300 S kreeg. Dat type Mini zou meerdere overwinningen boeken bij de Monte Carlo Rally. Zijn eigen model werd hem persoonlijk overhandigd door Sir Alec Issigonis, want de twee deelden een passie voor technische innovaties. De speciale auto was op meerdere punten aangepast, waarvan de meest opvallende de mistlampen waren, die onder de koplampen waren geplaatst. Ook had hij een dashboard van walnotenhout, speciale stoelen en andere aanpassingen om de auto een sportievere uitstraling te geven. Hij was oorspronkelijk uitgevoerd in rode lak, maar – nadat de ontvanger zei dat alleen een Ferrari rood kon zijn – werd hij opnieuw gelakt in metallic grijs. Een interessant feitje is dat hij later toch zijn rode lak weer terugkreeg. Ook aan de motor van de Mini was gesleuteld, waardoor de topsnelheid verhoogd werd naar zo’n 153 km/h.
Later zou deze Mini het eigendom van Giuseppe Navone worden – hij won in 1948 de Mille Miglia in een Ferrari 166 S en was destijds het hoofd van het testteam voor Ferrari’s productieauto’s. Naar verluid is de auto tot op de dag van vandaag in gebruik; het soort historisch erfgoed waar een Mini decennia geleden alleen nog maar van kon dromen.
